อาตมาได้มีโอกาสมาบวชที่วัดในแถบภาคอีสาน เพราะโยมป้าของอาตมาเป็นคนอีสาน กว่าอาตมาจะมาบวชได้ ก็มีข้อแม้หลายอย่างเหลือเกิน เล่นเอาโยมป้าปวดหัวเลย อาตมาเริ่มบวชเมื่อ 5 มีนาคม 2550 ที่ผ่านมา ไม่นานนี่เอง แต่อาตมาได้มีโอกาสสัมผัส ได้เห็นความเป็นมา เห็นความแตกต่าง ทั้งทางวัฒนธรรม และสภาพสังคม เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากสำหรับคนกรุงเทพคนหนึ่ง อาตมาชอบถ่ายรูป จึงถ่ายรูปเก็บไว้ทุกช๊อตเพราะทุกสิ่งที่อาตมาเจอ หาไม่ได้จากสังคมในกรุงเทพฯ อาตมาไม่เคยเห็นความผูกพันระหว่างหมู่บ้าน วัด โรงเรียน ความสัมพันธ์แบบนี้มันมีความเหนียวแน่นและกลมเกลียวกันมากๆ ชาวบ้านที่นี่เคารพพระมาก แม้แต่เงาที่ทอดลงพื้นเค้าก็ยังไม่เดินเหยียบ พระเดินผ่านก็จะหยุดเดิน หยุดคุย ผู้หญิงก็จะนั่งลงพนมมือ มีอยู่ครั้งนึง อาตมาอยากจะได้ผัก เลยเดินตลาดนัดวันอาทิตย์ที่หน้าวัด พอเดินไปไหนคนเดินซื้อของหยุดนั่งลงกันเป็นคลื่นเลย เลยบอกกับตัวเองว่าไม่เดินตลาดแล้วสงสารโยมเค้ากลัวจะไม่ได้ซื้อของเพราะมัวแต่นั่ง นึกแล้วขำ แต่ถ้าเป็นกรุงเทพ พระต้องกระโดดหลบโยมจนจีวรแทบจะปลิวเลย สภาวะจิตใจการวางตัวเค้าสูงกว่าคนในกรุงเทพฯ มากๆ ทั้งๆที่การศึกษาคนส่วนใหญ่ไม่สูงแค่ป.4 เป็นอะไรที่น่าค้นคว้ามากว่าเกิดจากสาเหตุใด ถ้าเอาความบริสุทธิ์ทางสภาพจิตใจมาแลกเป็นวุฒิการศึกษาได้ อาตมาให้ ปริญญาเอกเลย สิ่งเหล่านี้ก็อาจเป็นข้อสรุปได้ว่า ระดับการศึกษาที่สูง ไม่ช่วยให้สามารถยกระดับจิตใจของคนให้สูงตามได้ ใช่หรือไม่ พออาตมาเริ่มศึกษาประเพณีทางอีสานก็พบอะไรที่น่าสนใจมากมาย ก็พอเริ่มจะเข้าใจว่าเหตุเหล่านี้แหละเป็นที่มาของ ความบริสุทธิ์ทางจิต ความซื่อสัตย์ การปฏิบัติตัวและการวางตัวฯลฯ การปลูกฝังตั้งแต่ยังเล็ก โดย ปู่ ย่า ตา ยาย ความอบอุ่นทางจิตใจความอบอ่นทางครอบครัวส่วนใหญ่ที่นี่มีพร้อมแทบจะเต็มร้อยเลย แต่คนส่วนมากยังยากจนอยู่เพราะมีอาชีพหลักทำนา จะได้เงินก็แค่ปีละครั้ง บ้างก็หาอาชีพเสริมทำด้วยก็ได้เงินบ้างนิดหน่อย เท่าที่สอบถามได้เงินดีมั้ยทำนาเนี่ย เค้าก็ตอบว่า ค่าแรง ค่าข้าวเลี้ยงคนที่มาช่วยทำนา ค่าปุ๋ย ค่ายา แทบไม่คุ้มกับเงินที่ขายข้าวเลย เมื่อรายได้ไม่พอเค้าก็หาอาชีพเสริมต่างๆ ทำจากภูมิปัญญาเค้าเอง ขายได้ก็มีคนมารับเองบ้าง ทำขายตามศูนย์ส่งเสริมการตลาดต่างๆ ขายได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะคนผ่านไปมาน้อย นี่เป็นส่วนหนึ่งของสภาพสังคมในชุมชน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น